குமரிக் கொட்டம் முடிவுக்கு வருமா?

மாலைநேர மறைவிடமாய் தமிழ்நாடு

சிறு பிள்ளைகளுக்கு போரடிக்கும் பள்ளிகளின் விடுமுறைக் காலம் இது. வெளியே போகலாம் என அடம் பிடிக்க மாலை ஐந்து மணி வாக்கில் அருகில் உள்ள ஜலகாம்பாறைக்குப் பயணமானோம்.  

கேரளாவில் பருவமழை தொடங்கி விட்டது, அதன் தாக்கம் திருப்பத்தூர் வரை எட்டிவிட்டதால் தூரலில் குழந்தைகள் குதூகலிக்க வெளியே அழைத்து வந்தது வீண் போகவில்லை.

ஜலகாம்பாறை வரத்தின்றி வற்றியிருந்தது. அடர்ந்த காடுகளும் நெடிதுயர்ந்த மரங்களும் நம் கண்களைக் கவர்ந்தாலும் சற்றே அச்சமூட்டும் மெல் இரவு நேரம் அது. படிகளில் ஏறி உலாவலாம் என்றால், பாட்டில்களோடு சில இளைஞர்கள் நமக்கு முன்னே மரங்களின் பின்னே ஒதுங்கினர். தமிழ்நாடே இன்று மாலை நேர மறைவிடமாய் மாறியபின் ஜலகாம்பாறை மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன?

காடுகளையும் மலைகளையும் வயல்களையும் தோப்புகளையும் எத்தனைமுறை கண்டாலும் புதியவற்றைக் காணும் பொழுது அவை நம் நெஞ்சில் நீங்கா இடம் பிடித்து விடுகின்றன.

குமரிக் கொட்டம் முடிவுக்கு வருமா?

நேற்று பெய்த மழையில் பூமித்தாய் நனைந்து குளிர்ந்து மலர்ந்திருந்ததால், தோட்டத்தில் சில நேரம் களை எடுத்து,  பின் களைப்புக்கு சற்றே இளைப்பாரி மாலையில் தொடர் வண்டியில் வாலாஜா நோக்கிப் பயணமானேன்.

படுகளக் காட்சிபோல வலப்புறமாய் ஏலகிரி நீண்டிருக்க, கோடை மழையால் உழவு கண்ட  புழுதி மண்ணின் வாசத்தில் நாசிகள் சங்கமிக்க, வலப்புறமும் இடப்புறமும் வரிசைகட்டி நிற்கும் தென்னைகள்  கேரளத்தை நினைவூட்ட

சேலம்-அரக்கோணம் MEMU விரைவு வண்டியில் அறுபது ரூபாய்க்கு அலுப்பின்றி பயணிக்க ஏற்ற வண்டி அது. இதில் முப்பது ரூபாயை ஆட்டயப் போட்டவன் குமரியிலே கொண்டமடிக்க, நானோ பயணத்தில் லயித்திருந்தேன்.

முடியாதவர்கள் காலை நீட்டிப் பயணிக்கவும், பதின்ம வயதினர் சன்னல் ஓர இருக்கைகளில் அரட்டை அடிக்கவும், முதுகு வலிப்போர் சற்றே எழுந்து நடக்க, நிற்க, இளைப்பாற, இருக்கைகள் ஏற்றதல்ல எனக் கருதும் உழைப்பாளிகள் தரையில அமர்ந்து இயல்பாய் பயணிக்க ஏற்ற வண்டி.

எளியோர்கள் பயணிக்கும் இந்த வண்டியின் எதிர்காலம் என்னவாகுமோ என்ற அச்ச உணர்வோடு ஜூன் நான்கை எதிர்நோக்கி தூரலின் சாரல்களினூடே வாலாஜா ரோடில் இறங்கி ஒரு தானி மூலம் இல்லம் சேர்ந்தேன்.

ஊரான்

ரெண்டு தீனிப்பண்டாரங்கள யாருடா அதுல ஏறச் சொன்னது?

அண்மையில் சென்னை திருவொற்றியூர் பெருமாள் கோவில் கருட சேவையின் போது பல்லக்குக் ஒன்று கவிழ்ந்தது குறித்து,

"நீங்க கும்பிடுங்க, தூக்கிகிட்டு போங்க, ஆனால் அந்த ரெண்டு தீனிப்பண்டாரங்கள  யாருடா அதுல ஏறச் சொன்னது?"

என கேள்வி எழுப்பி, முகநூலில் வெளியான பதிவு ஒன்றை வாட்ஸ்அப் நண்பர்கள் குழு ஒன்றில் நான் பகர்ந்தபோது,

"மதம் சார்ந்த பதிவுகள் இங்கு வேண்டாமே" என எதிர்வினையாற்றியதோடு கிருத்தவ தேவாலயம் ஒன்றில் பல்லக்கு ஒன்று கவிழ்ந்ததைப் பகிர்ந்திருந்தார். அந்தப் பல்லக்கின் மேல் மனிதர்கள் இல்லை, சிலை மட்டுமே இருந்தது.

அதற்கு நான்,

"நான் பகிர்ந்த பதிவில் மனிதனை மனிதன் சுமக்கிறான். நீங்கள் பகிர்ந்த பதிவில் மனிதன் சிலையை சுமக்கிறான். இரண்டும் ஒன்றா? மனிதனை மனிதன் சுமப்பது அவமானம் என்று உங்களுக்கு உரைக்கவில்லையா?

மதம் சார்ந்த பதிவுகளே வேண்டாம் என்றால், மதத்தின் பெயரால் எவ்வளவு கீழ்த்தரமாக நடத்தினாலும் அதை சகித்துக் கொண்டு இருக்க வேண்டும் என்கிறீர்களா? சொரணையற்றவர்கள் வேண்டுமானால் அப்படி இருக்கலாம். சக மனிதனை நேசிக்கும் எவராலும் அப்படி இருக்க முடியாது. 

வாழ்வியல் சார்ந்த எனது பதிவுகள் வரும் பொழுது மௌனம் காக்கிறீர்கள். ஆனால் மதத்தின் பேரால் நடத்தப்படும் இழிவுகள் தொடர்பான பதிவு பகிரப்படும்போது மட்டும் உங்களது எதிர் வினைகளில் வன்மம் வழிகிறது. தயவு செய்து என் பதிவுகள் மீதோ அல்லது நான் பகிரும் பதிவுகள் மீதோ கருத்து கூறத் தேவையில்லை. பிடிக்கவில்லை என்றால் கடந்து செல்லுங்கள். நானும் அப்படித்தான் உங்களது பதிவுகளையும் வேறு சில நண்பர்களுடைய பதிவுகளையும் கடந்து செல்கின்றேன். நன்றி! வணக்கம்!"

என எதிர்வினையாற்றினேன்.

அதற்கு அவர், கீழ்கண்ட படத்தைப் பகிர்ந்திருந்தார்.

இதற்கான எனது எதிர்வினை,

"இதில் சுமப்பவன், ஒன்று அடிமை புத்தி கொண்டவனாக இருக்க வேண்டும். இல்லை என்றால் ஆதாயம் தேடுபவனாக இருக்க வேண்டும். இரண்டுமே ஏற்றுக் கொள்வதற்கு இல்லை. 

அடிமை புத்தி உள்ளவனும் ஆதாயம் தேடுபவனும் சொரணையற்றவர்கள் பட்டியலில், இதை ஆதரிப்போரும்தான்.

விழிப்புற்று வரும் தமிழ்நாட்டை இப்படிப்பட்ட பிரபலங்கள்தான் மீண்டும் இருளுக்குள் தள்ளுபவர்கள். சடங்குகள் சம்பிரதாயங்கள் மூலம் அடிமைத்தனத்தை விதைப்பதை சகித்துக் கொள்ளக் கூடாது என்பதே எனது நிலை."

சங்கி மன நிலையிலிருந்து மக்களை மீட்கும் போராட்டம் தொடரும்!

ஊரான்

வங்கமே பங்கமாகும்பொழுது இனி வானரப் படைகளுக்கு சங்குதானோ?

ஒரு அவசர வேலையாக கோவையை நோக்கிப் பயணம்.‌

தொலைதூரப் பயணம், பேருந்தில் பயணிப்பது அவ்வளவு உசிதமல்ல என்பதால் தொடர் வண்டியில் பயணிக்க, தத்கல் முறையில் முதல் நாளே முயற்சித்தேன். காலை 11 மணிக்கு கைபேசியுடன் காத்திருந்தேன்.  419 இருக்கைகள் இருப்பதாகக் காட்டியது. இவ்வளவு இருக்கைகளா, கண்டிப்பாக கிடைக்கும் என நம்பி ஒரு சில நிமிடங்களில் விவரங்களை உள்ளீடு செய்து கட்டணமாக ரூபாய் 383 செலுத்தி வெளியே வந்தேன், 46, 47 என காத்திருப்போர் பட்டியலைக் காட்டியது.
 
வழமையான முறையில்தான் காத்திருப்போர் பட்டியல் என்றால் இதிலுமா? சரி, இது கதைக்குதவாது, வேறு வழியில்லை, முன்பதிவில்லாத பெட்டியில்தான் நமது பயணம் என‌ எண்ணியவாறு இன்று பிற்பகல் 300 ரூபாய் செலுத்தி இருவருக்கும் 

பயணச்சீட்டைப் பெற்றுக்கொண்டு நடைமேடையில் காத்திருந்தேன்.

 
பசியாற ஏதாவது கிடைக்குமா என அங்கே உலாவிய குரங்கு ஒன்று பயணிகளின் பைகளை நோட்டமிட, எச்சரிக்கையான பயணிகள் தங்களது பைகளைப் பாதுகாக்க, அங்கே இருந்த குப்பைத் தொட்டியைக் கவிழ்த்து ஒரு டப்பாவில் ஒட்டியிருந்த எச்சில் மிச்சத்தை மோர்ந்து பார்த்து, அது உண்பதற்கு உகந்ததல்ல என ஒதுக்கிவிட்டு அடுத்த இடத்தை நோக்கி நகர்ந்தது அந்தக் குரங்கு. பிளாட்பாரத்தில் இருந்து நிரந்தரமாக அந்தக் குரங்கை அப்புறப்படுத்திவிட்டால் பயணிகளின் பைகளுக்கு பாதுகாப்புதானே?
 

நாங்கள் இருவரும் மூத்த குடிமக்களாக இருந்த போதும், 150 ரூபாய்க்குப் பதிலாக கூடுதலாக ஒரு 150 ரூபாயை டெல்லி வானரக் கூட்டம்  பிடுங்கிக் கொண்டதே? பிளாட்பாரக் 

குரங்கிடமிருந்து நமது பைகளைக் காக்க முடிந்த 
நம்மால், டெல்லி வானரக் கூட்டத்திடமிருந்து காக்க முடியவில்லையே என்கிற 

ஆதங்கத்தைச் சுமந்தவாறு வந்த வண்டியில் தொற்றிக் கொண்டேன்.

இங்கே 150 ரூபாயை லவட்டியது போதாது என்று தத்கல்லின் போது செலுத்திய 380 ரூபாயில் 240 ரூபாயைத்தான் திருப்பித் தருவோம் என‌குறுஞ்செய்தி அனுப்புகிறார்கள். இது டெல்லி வானரக் கூட்டத்தின் வழிப்பறி அல்லவா? தத்கல் கதவைத் தட்டியதற்கு தண்டனையாடா இது? நான் என்ன உன்னை மாதிரி ஓசிச்சோறா? ஓய்வூதியத்தில் வாழ்க்கையை நகர்த்துபவன். ஏண்டா இப்படி வதைக்கிற?

முன்பதிவு பெட்டியில் ஏறி, டிடிஆர் ஐப் பார்த்து இடம் கேட்கலாம் என்றாலும் முன்பதிவில்லா பெட்டிகளில் நுழைவது என்பது ஏதோ சேரிக்காரன் ஊர் தெருவுக்குள் நுழைவதைப் போலத்தான் பல்வேறு சமயங்களில் பார்த்திருக்கிறேன். சுயமரியாதை கருதி முன் பதிவில்லா பெட்டியில் நுழைந்தேன்.

தத்கலில் முயன்று இடம் கிடைக்காதவர்கள், திடீரென பயணத்தைத் தொடங்கியவர்கள் என பலரும் முன்பதிவில்லா பெட்டியைத்தானே நாடமுடியும். பெட்டிக்குள் கூட்டம் நிரம்பி வழிந்தது. நான்கு பேர் உட்கார வேண்டிய இருக்கையில் ஐந்து பேர் ஒருவரை ஒருவர் முட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தனர். ஒரு சில இருக்கைகளில் 4 பேர் மட்டுமே இருந்தாலும் அவர்களுக்கு அது இறுக்கமாகத்தான் இருந்தது. உணவு முறையில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களாலும் உடல் உழைப்புக் குறைந்து போய் உடல் பருத்ததனாலும் வந்த விளைவு இது.

 
நீண்ட நேரம் நின்று கொண்டே பயணிக்க இயலாது என்பதால் இருக்கையின் விளிம்பிலாவது இடம் கிடைத்தால் போதும் என்றெண்ணி, ஏற்கனவே அமர்ந்திருப்பவர்களை

பரிதாபமாகப் பார்த்தால் சிலர் இறக்கப்பட்டு சற்றே நகருவார்கள். இங்கே அமர்ந்திருப்பவன் ஆண்டை போலவும், இடம் கேட்பவன் அடிமை போலவும்தான் கருதப்படுகிறான். எப்படியோ அரை மணி நேரப் பயணத்திற்கு பின் நானும் ஒரு விளிம்பில் ஒட்டிக் கொண்டேன்.

சோலையார்பேட்டையில் வட இந்திய இளைஞர்கள் சிலர் ஏறினர். என் அருகில் நின்று கொண்டிருந்த இளைஞனிடம் பேச்சுக் கொடுத்தேன். தான் திருப்பூரில் தையல் வேலை செய்வதாகவும், 

சோலையார்பேட்டை வரை வேறு ஒரு வண்டியில் முன்பதிவு பெட்டியில் வந்ததாகவும், அதன் பிறகு இந்த வண்டியில் முன்பதிவின்றி பயணிப்பதாகவும் கூறினார்.

நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் வாக்களித்து விட்டீர்களா என்று கேட்டபோது, ஆம் என்றார். யார் வருவார்கள் என்று கேட்டபோது காங்கிரஸ் என்று கட்டைவிலை உயர்த்தினார். ஏன் மம்தா என்னவாயிற்று என்ற போது அவரது செல்வாக்கு குறைந்து வருவதாகக் கூறினார். பாஜக என்றபோது கட்டை விரலைக் கவிழ்த்துக் காட்டினார். ஏன் இப்படிச் சொல்கிறீர்கள் என வினவியபோது இனி எல்லாமே இராகுல்தான் என்றார். வங்கமே பங்கமாகும் பொழுது இனி வானரப் படைகளுக்கு சங்குதானோ?

எப்படியோ டெல்லியில் இருந்து வானரப் படைகள் விரட்டப்பட்டு நமது பைகளுக்கு  பாதுகாப்பு கிடைத்தால் சரி என்ற ஏக்கத்தோடு பயணத்தைத் தொடர்ந்தேன்.

ஊரான்