பௌத்தத்தில் பொறாமை
இராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற
இதிகாச கதாபாத்திரங்கள் மூலம் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ள பொறாமை குணம் அன்றைய
சமூகத்தில் நிலவியவை என்பதை முன்னறே கண்டோம். அதேபோல பொளத்த இலக்கியங்களிலும்
இத்தகைய பொறாமை மக்களிடையே நிலவியதைக் காணமுடிகிறது.
பேராசை, பகைமை, மயக்கம்,
செருக்கு, பொறாமை முதலிய தீய மனப்பான்மைகளை
பௌத்த ஓவியக்கலைகளில் காணமுடிகிறது. பௌத்த ஓவியக்கலையில் இந்தக்காட்சிகளை
ஓவியர்கள் அற்புதமாக வரைந்திருக்கிறார்கள்.
வள்ளுவத்தில் பொறாமை
பொறாமை இல்லாமல் வாழ்வதே சிறந்த ஒழுக்க நெறி
எனவும்,
பொறாமை இல்லாமல் இருப்பதே பெரிய பேறு எனவும்,
பொறாமைப் படுவது தனக்கே தீங்கைத் தரும் எனவும்,
அறிவுடையோன் பொறாமை
கொண்டு அறன் அல்லாதவற்றைச் செய்யமாட்டான் எனவும்,
பொறாமைதான் ஒருவனுக்கு மிகப் பெரிய பகை எனவும்,
பிறருக்குத் தரும் பொருளைக் கண்டு பொறாமைப் படாதே எனவும்,
பிறர் ஆக்கங் கண்டு பொறாமைப்பட்டால் அது உன்னை வறியவனாக்கிவிடும் எனவும்,
பொறாமை என்கிற பாவி உன்னை நரகத்தில்
தள்ளிவிடும் எனவும்,
பொறாமைப் படுபவனின் செல்வமும் - பொறாமையற்றவனின்
வறுமையும் / துன்பமும் எதனால் என ஆராயப்படும் எனவும்,
பொறாமைப்பட்டால் பெருமையடைய முடியாது எனவும்
அழுக்காறாமை என்கிற தலைப்பில் வள்ளுவன் பொறாமை
குறித்து பேசியுள்ளதைப் பார்க்கும் போது பௌத்தத்தைத் தொடர்ந்து சமணம் கோலோச்சிய
காலத்தில் அதாவது சுமார் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழகத்தில் மக்களிடையே நிலவிய
பொறாமை குணம் எந்த அளவுக்கு குடிகொண்டிருந்தது என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.
தொடரும்...
தொடர்புடைய பதிவுகள்:
No comments:
Post a Comment