கத்திரிக்காய் விலை கூட கட்டுமீறல் ஆச்சு! - 1

'போலாமா வேணாமா?' என்ற ஊசலாட்டம் ஒரு பக்கம் இருந்த போதும், புறப்பட்டு விட்டேன் காலை ஆறு மணிக்கு. பேருந்தில் கூட்டம் குறைவாகத்தான் இருந்தது. மூன்று சீட்டு இருக்கையில் சன்னல் ஓரத்தில் நான் மட்டுமே. 

கழுத்திலும், கைகளிலும் தோல் முடிச்சுகளோடு இருந்த கருத்த நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி ஒருவர் ஆற்காட்டில் ஏறினார். பெரும்பாலும் உடலில் தோன்றும் இந்த முடிச்சுகள் தீங்கற்றவை என்றாலும், இத்தகையவர்களை இச்சமூகம் இன்னமும் இழிவாகப் பார்ப்பதனாலோ என்னவோ, இவர்கள் தங்களை தீண்டத்தகாதவர்களைப் போலக் கருதிக்கொண்டு, ஒருவித குற்ற உணர்வுக்கு அவர்கள் ஆளாகிறார்கள் என்பதை நமதருகில் அமரும் போதே நம்மால் உணர முடிகிறது.

ஆரணியில் பலர் இறங்க, அந்த அம்மணியும் இடம் மாறி அமர எனதருகில் பட்டாபட்டி ட்ரவுசர் வெளியே தெரிய, கையில் பையுடன் ஒரு விவசாயி என் அருகில் அமர்ந்தார். உட்காரும்போதுகூட அவர் வேட்டியை கீழே இறக்கி விடவில்லை. மிடுக்கு உடை நடுத்தர வர்க்கம் என்றால் இந்நேரம் முகம் சுளித்திருக்கும். 

மிடுக்கு உடை மனிதர்கள் அருகில் உட்கார்வதற்குக்கூட, அழுக்கு உடை மனிதர்கள் கூச்சைப்படுவதும் ஒரு பக்கம் இருப்பதனால், நான் மிடுக்கும் அழுக்கும் இன்றி சாதாரண உடையில் செல்வதே வழக்கம்.

பேச்சு கொடுத்தேன். 

"எந்த ஊர்?" என்றேன். 

'அத்திமூர்" என்றார். 

"அடடே நம்ம மூதாதையர் ஊராச்சே" என்று அவரோடு மனம் நெருக்கமாச்சு. 

"பையில் என்ன?" என்றேன். 

திறந்து காட்டினார். காலிபிளவர், கேரட், கத்திரிக்காய் இருந்தது.

விலை கேட்டேன். 

"கத்தரிக்காய் அரை கிலோ ரூ.30, காலிபிளவர் ஒன்று ரூ.50, கேரட் பரவாயில்லை கிலோ ரூ.30" என்றார். 

விலை உயர்வைக்கூட, 'பரவாயில்லை' என்று திருப்திப் பட்டுக் கொள்கிற நிலைக்குத் மக்கள் தள்ளப்பட்டிருக்கிறார்கள்

கத்திரிக்காயைப் பார்த்த போது "அரை கிலோ மாதிரி தெரியலையே?" என்று நான் கேட்டபோது, 

"ஆமா, எடை மோசடி, நானும் சத்தம் போட்டுட்டுத்தான் வறேன், காயப் பாருங்க, வதங்கனது, அதனாலதான் அரை கிலோ 30, நல்ல காயினா அரை கிலோ 40" என்றார். 

அன்று (1951),

"அஞ்சு ரூபா மாத்தி... மிச்சமில்ல, காசு மிச்சமில்ல..,

கத்திரிக்கா விலைகூட கட்டுமீறலாச்சி, காலம் மாறிப்போச்சு..."

என்ற "அந்தமான் கைதி" பாடல் 

இன்று,

"ஐநூறு ரூபா மாத்தி... மிச்சமில்ல, காசு மிச்சமில்ல" என்றல்லவா பாட வைக்கிறது.

"இதுவாவது பரவாயில்ல, முருங்கக்கா கிலோ 500, அதுவும் கெடைக்கறதில்ல" என்றார். விலையைக் கேட்டவுடன் கொஞ்சம் அதிரத்தான் செய்தது.

"ஏன் இங்கேருந்து வாங்கிட்டுப் போறீங்க, போளூரிலேயே வாங்கிக்கலாமே?" என்று கேட்டதற்கு, அங்க இன்னும் வெல அதிகம்" என்றார். 

"என்னடா, ஒரு கிராமத்துக்காரன், அதுவும் ஒரு சிறு விவசாயி காலிபிளவர் எல்லாம் வாங்கிட்டு போறானே, கிராமத்துல சாதாரணமாகக் கிடைக்கக்கூடிய கத்திரிக்காயைக்கூட வாங்கிட்டுப் போறானே, இவ்வளவு காசு கொடுத்து வேற வாங்கிட்டுப் போறானே?" என்று என்னுள் ஓடிய மன ஓட்டத்தை அவர் புரிந்து கொண்டது போல,

"காசா சேத்து வெச்சி என்ன பண்ணப் போறோம்? சாப்புடுவோம்", என்றபோது எனது எண்ண ஓட்டத்தில் நறுக்கென்று ஊசியால் குத்தியது போல் இருந்தது.

தனது இரண்டு ஏக்கர் நிலத்தில் அண்மையில் அறுவடை செய்த நெல்லை, மூட்டை ரூ.1600 க்கு போட்டுவிட்டு, அவர் ஊர் திரும்பிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதை அவர் மற்றவரோடு கைபேசியில் பேசியிதிலிருந்து புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

அத்திமூரில் வாழ்ந்த எங்களது மூதாதையர், அந்த ஊரில் இன்னமும் இருக்கும் எங்களது உறவினர்கள், இரண்டொரு முறை அந்த ஊருக்கு நான் சென்று வந்தது, அத்திமூர் மலையில் உள்ள கோட்டை, கோட்டையைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற எனது விருப்பம், கோட்டையைப் பார்க்க அவர் சென்று வந்தது, ஜமனாமரத்தூர் மலையில் வாழும் மக்களின் வசதி வாய்ப்பு, 

அவரது விவசாயம், கழிவறை குளியல் அறை வசதியுடன் விவசாய நிலத்திலேயே வீடு கட்டிக்கொண்டு அவர் வசிப்பது, தனது இரண்டு மகள்களையும் திருமணம் செய்து கொடுத்தது, அண்மையில் பெய்த மழை என அவரோடு பேசிக் கொண்டே சென்றதால் போளூர் வந்ததே தெரியவில்லை. 

செய்யாற்றில் ஓரளவு தண்ணீர் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. பொங்கல் நெருங்குவதால், சாலையின் இரு புறங்களில் இருந்த சில கான்கிரீட் வீடுகளின் சுவர்களில் ஷாரோன்களும், பூம்புகார்களும் நகரம் நோக்கி வருவோரைக் கவர வெற்றிலை பாக்குடன் இளித்துக் கொண்டிருந்தன.

திருவண்ணாமலையில் இறங்கிய போது, திண்டிவனத்திலிருந்து சாத்தனூர் அணை செல்லும் பேருந்து வந்து நின்றது. பேருந்து உடனே புறப்பட இருந்ததால், காலை சிற்றுண்டிக்கு அவகாசம் இல்லை. பத்து ரூபாய் 'குட்டே'யுடன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தேன்.

தொடரும்

ஊரான்