தலைவர்கள் என்ன பேசினார்கள், என்ன செய்தார்கள் என்பது குறித்துத் தெரிந்து கொள்வதைவிட, அவர்களின் பிறந்த நாள் மற்றும் இறந்த நாட்களில், சிலைகளுக்கும் படங்களுக்கும் மாலை அணிவித்து மலர் தூவி மரியாதை செலுத்தி, 'கோஷமிட்டு' கலைந்து செல்வது ஒரு 'ஃபேஷனாகி' விட்டதோ?
ஆலயங்களில் பக்தன் தெண்டனிட்டு 'போற்றி! போற்றி!' என்கிறான். நாமோ சிலை அருகில் நின்று கொண்டு 'வாழ்க! வாழ்க!' என்கிறோம்.
அதைத் தாண்டி என்ன செய்கிறோம் என்பதுதான் பக்தனையும் நம்மையும் பிரித்துக் காட்டும் எல்லைக்கோடு.
என்ன,
கோர்த்தப் பூக்களைக் கோவில்களில்
மாலையாய் சாத்துகிறான்.
உதிரிப் பூக்களை கிள்ளிப் போட்டு அதையே புஷ்பாஞ்சலி என்கிறான்.
ஆனால், நாமோ கோர்த்தப் பூக்களை மாலையாய் சிலைகளுக்கு அணிவிக்கிறோம். உதிரி மலர்களை அள்ளித் தூவுகிறோம்.
அங்கே, கோவில்களில் இடைத்தரகர்கள் உண்டு.
அதனால் கடவுளின் சிலைகளைக் காணத்தான் முடியுமே ஒழிய
தொட முடியாது.
ஆனால் இங்கோ,
வீதிகளில் தலைவர்களின் சிலைகளை நம்மால் தொட முடியும். ஏன் கன்னத்தில் முத்தம்கூட இடமுடியும்
"அம்பாள் என்னைக்கடா பேசி இருக்கா, அற்பனே?" என்று கோவில் சிலைகள் பேசாதென்பதை அன்றே 'பராசக்தி'யில் போட்டுடைத்தான் எங்கள் குணசேகரன்.
ஆனால், தலைவர்களின் சிலைகளோ ஓயாது பேசிக் கொண்டிருப்பவை.
இங்கும்கூட எல்லாச் சிலைகளும் பேசிவிடாது.
'செம்மல்கள்', 'அம்மா'க்களின் இரசிகத் தலைமுறை முடியும் போது அவர்களின் சிலைகளும்கூட அன்றோடு மறைந்து போகும்.
ஆனால்,
எளியோரின் வலி உணர்ந்து,
வலிப் போக்கும் வழி அறிந்து,
கருத்தை விதைத்துப் பாடுபட்ட காரல் மார்க்சின், அண்ணலின், தாடிக்காரக் கிழவனின் சிலைகள்,
அவர்கள் மாண்டு ஆண்டுகள் பல கடந்தாலும் தலைமுறைகளையும் தாண்டிப் பேசிக் கொண்டே இருக்கும்.
சிலைகள் மட்டுமா? கிழவனின் கோடுகள்கூட பேசுகின்றனவே!
அவர்கள் தொடர்ந்து பேச வேண்டுமானால், வீதிகளில் உள்ள சிலைகள் அருகிலோ அல்லது பொது இடங்களில் படங்களை வைத்தோ ஒன்று கூடி, வீர வணக்கம் செலுத்தி சிறு உரையாற்றினால் வழிப்போக்கர்களின் காதுகளுக்குள்ளும் தலைவர்கள் ஊடுருவிச் செல்வார்கள்.
மாலைகளுக்கும் மலர்களுக்கும் செய்யும் செலவில் தலைவர்களின் கருத்துக்களை எழுத்தாகக் கோர்த்து நாலு பக்க அளவில் நாலு பேரிடம் சேர்த்தாலாவது, வீதிகளில் மட்டும் நில்லாமல் வீடுகளுக்குள்ளும் தலைவர்கள் எடுத்துச் செல்லப்படுவார்கள்
கலகக்காரர்களையும் கடவுளாக்கிவிட வேண்டாம்!
ஊரான்
No comments:
Post a Comment