நீத்தாரை நினைவுகூற நீ கொடுப்பது 'திதி'யா? இல்லை 'நிதி'யா?

நீர்நிலைகளிலும் கடற்கரை ஓரங்களிலும் திதி கொடுப்பதற்காக இன்று குவிந்திருக்கிற கூட்டத்தைப் பார்த்தால் இந்தச் சமூகம் எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறது என்பது அச்சத்தை ஏற்படுத்துவதாக உள்ளது.

இராமேஸ்வரத்தில் இன்று (24.07.2025)

நீர்நிலைகளுக்குச் சென்று பாக்கெட்டில் உள்ள பணத்தைப் பறிகொடுத்துவிட்டு, முன்னோர்களுக்குப் படையல் போட்டு அவர்கள் அதை உண்ண வருகிறார்களா என வானத்தை அண்ணாந்து பார்த்துவிட்டு வருவதைவிட,

வீட்டிலேயே உறவினர்களை அழைத்து மறைந்த முன்னோர்களின் பிறந்த நாளிலோ அல்லது இறந்த நாளிலோ அவர்களின் நல்ல அம்சங்களை அடுத்த தலைமுறைக்கு எடுத்துக் கூறி திதிக்கு நிதியாகக் கொடுக்கும் பணத்தைக் கொண்டு அறுசுவை உணவு உண்டால் நம் வயிறும் மனமும் நிறையுமே? 

மக்கள் மாற வேண்டும். ஆனால் அது அவ்வளவு எளிதல்ல என்பது மட்டும் புரிகிறது. வீட்டிலேயே படையல் போட்டுக்கொண்டால் நிதி பெறுவோர் சும்மா விடுவார்களா என்ன? வீட்டில் ஏதேனும் எதிர்மறையாக நடந்து விட்டால் அதையேக் காரணமாகக் காட்டி அச்சமூட்டி உங்களை நீர்நிலைகளை நோக்கி ஓட வைப்பார்கள். அதற்குப் பயந்து நீயும் நீர்நிலைகளை நோக்கி திதி கொடுக்க, 'சாரி' நிதி கொடுக்க ஓடினால் அந்த AI கூட உன்னைப் பார்த்துக் கெக்களிக்கும். 

'கற்றதனால் ஆய பயன்யென் கொல்', இந்தக் குறளில் கடவுளை வணங்காவிட்டால் நீ கற்ற கல்வியினால் என்ன பயன் என்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இங்கே வாலறிவனைக் கடவுளாக்கி விட்டார்கள். 

என்னைப் பொருத்தவரை இங்கே வாலறிவன் கடவுள் அல்ல, உன்னைப் பெற்று வளர்த்து ஆளாக்கிய பெற்றோர். அவர்களைக் கைவிடாமல் உயிரோடு இருக்கும் போது பராமரி; இறந்த பிறகு அவர்களின் நல்ல பண்புகளை அடுத்தத் தலைமுறையினருக்கு எடுத்துச் சொல். அதற்காகவே அவர்களை பராமரி, வணங்கு, நினைவு கூறு என்பதாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

உயிரோடு இருக்கும்போது வாலறிவன்களை வதைப்படுத்தி, முதியோர் இல்லங்களில் சிறைப்படுத்தி அவர்கள் இறந்த பிறகு திதி கொடுப்பதால் என்ன பயன்? ஒருசிலர் பணம் கறக்க செய்த இந்த ஏற்பாட்டைக் கைவிட்டு வாலறிவன்களை உண்மையாகவே மதிக்கக் கற்றுக் கொள்வதே உனது தலையாயக் கடமையாக இருக்க வேண்டும்.

 

இனியும் நீர்நிலைகளை நோக்கி ஓடாதே! வாலறிவன்கள் உனது வீட்டிலும் உனது நெஞ்சத்திலும்தான் இருக்கிறார்கள். உனது பெற்றோர்களாகிய வாலறிவன்களுக்கு மரியாதை செலுத்த இடைத்தரகர்கள் எதற்கு? 

'திதி' என்ற பெயரில் 'நிதி' கொடுப்பதை உடனே நிறுத்து! இது கட்டளை! பெரியாரின் கட்டளை!

ஊரான்

பிண்டங்கள் ஜாக்கிரதை!

நேற்றுவரை ஏதோ சமூக நீதிக்காக அதிமுக செயல்பட்டது போலவும் அது இன்று எடப்பாடி போன்றோரால்  மதிப்பிழந்து போனதாகவும் சிலர் அங்கலாய்க்கின்றனர். சனாதனத்திற்கு எதிரான சிந்தனை கொண்டுள்ள ஒரு சில பகுத்தறிவு அதிமேதாவிகளும் இதில் அடங்குவர் என்பதுதான் மிகப்பெரிய அவலம்.  

சனாதன எதிர்ப்பில் பார்ப்பனர்களுக்கு சிம்ம சொப்பனமாக இருந்த கலைஞரை வீழ்த்த வேண்டும் என்பதற்காகவே சோ போன்ற பார்ப்பன 'அறிவாளி'களால் உருவாக்கப்பட்டதுதான் எம்ஜிஆர் தலைமையிலான அதிமுக. எம்ஜிஆரின் மறைவிற்குப் பிறகு ஜெயலலிதாவை முன்னிறுத்தி அதிமுகவை பாதுகாத்து வந்தனர். எம்ஜிஆரும் ஜெயலலிதாவும் மக்களை ஈர்க்கக்கூடிய கவர்ச்சியானத் தலைவர்களாக இருந்ததனால் பார்ப்பனர்களுக்கு அவர்கள் தேவைப்பட்டனர்.

பிண்டம்

ஏற்கனவே பெரியார், அண்ணா இருவரின் திராவிடக் கருத்தியல் மற்றும் சமூக நீதிக் கோட்பாடுகளால் ஈர்க்கப்பட்டிருந்த தமிழக மக்களை நம்பவைப்பதற்காகவே திராவிடத்தையும் சமூக நீதியையும்  அரிதாரமாக அதிமுக அன்று பூசிக் கொண்டது என்பதைத் தாண்டி அன்றிலிருந்து இன்று வரை திராவிடம் மற்றும் சமூக நீதிக்கும் அதிமுகவுக்கும் எள்ளவும் தொடர்பில்லை. ‘திராவிடம்னா என்னன்னு படிச்சவங்களதான் கேட்கணும்’ என்று எடப்பாடி போட்டுடைத்த அன்றே அதிமுகவின் திராவிடம் அம்பலத்தில் ஏறியது. 

எம்ஜிஆர் மற்றும் ஜெயலலிதாவால் முன்னிறுத்தப்பட்டவர்கள் அனைவரும் பிழைப்புவாத தற்குறிகள் மட்டுமே. பதவி சொத்து சுகத்தைத் தவிர வேறெதுவும் அவர்களுக்கு எப்போதும் தேவைப்பட்டதில்லை. பதவிக்காக இவர்கள் மேசைக்கடியில் தவழ்ந்த காட்சிகளை தமிழகமே பார்த்து கெக்களித்தது. சசிகலாவிடமே இப்படி என்றால் ஜெயலலிதாவிடம் எப்படி இருந்திருப்பார்கள் என்பதை உங்கள் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

இன்றைய எடப்பாடி தலைமையிலான அதிமுகவோ கலைஞர் வழியிலான ஸ்டாலினை வீழ்த்துவதற்கான ஆற்றலை இழந்துவிட்டதால் அது இனிமேலும் பார்ப்பனர்களுக்குத் தேவைப்படாத ஒரு அழுகிய பிண்டம். எனவே, தேவையில்லாத இந்தப் பிண்டத்தை அறுத்தெறிந்து விட்டு அந்த இடத்தில் வேறு ஒரு பிண்டத்தை ஒட்ட வைப்பதற்கு பார்ப்பனர்கள் முயல்கின்றனர். 

தாதுபுஷ்டி லேகியம் எல்லாம் கொடுத்து வத்திப்போன ‘பாட்சா’வின் பிண்டத்திற்கு பசை ஏற்ற பலமுறை முயன்றார்கள். ஆனால் அது பளபளப்பாவதற்குப் பதிலாக கடைசியில் உப்புகண்டமாய் உலர்ந்து போனது. 

வேறு பிண்டம் எதுவும் அப்போதைக்குக் கிட்டவில்லை. வேறு வழி இல்லாததால், தமிழ்நாட்டில் குறைப் பிரசவத்தால் நைந்து கிடக்கும் தங்களின் ‘டிமோ’ வின்  பிண்டத்திற்கு நாலுகால பூசை செய்து வேதமந்திரம் ஓதி 'அரோகரா' போட்டு உசுப்பிக்க முயல்கின்றனர். அதற்காக அக்காவையும் ஆட்டுக்குட்டியையும் இறக்கி வேலி தாண்டி மேய்ந்து வந்தாலாவது நைந்துபோன பிண்டத்தில் குருதி ஏறும் என்று எதிர்பார்த்தனர். வேலி தாண்டி ஆடு மேய்ந்ததே ஒழிய பிண்டம் பிதுங்கியதாகத் தெரியவில்லை. அக்காவும் எம்பி எம்பிப் பார்த்தது. எதிரில் இருந்தவர்களுக்கோ 'போடிய'த்திற்கு மேலே பரட்டைதான் தெரிந்ததே ஒழிய பிண்டம் தெரியவில்லை. 

குறைப் பிரசவம்  குறைப் பிரசவம்தான். நோஞ்சான் நோஞ்சான்தான். நைந்து போனது நைந்து போனதுதான். 

இனி இதை நம்பிப் பயனில்லை என்பதனால் கொஞ்சம் தசைப் பிடிப்பான மினுமினுப்பான ஒரு பிண்டத்தைக் கண்டெடுத்து புறவாசல் வழியாக பாலும் பழமும் ஊட்டி உசுப்பேற்றி வருகின்றனர். ஊட்டம் அதிகம் கிடைப்பதனால் இந்த சதைப் பிண்டமும் ‘கில்லி’யாய் துள்ளாட்டம் போட்டு வருகிறது. 

‘கில்லி’கள் திரையில் ஜொலிக்கலாம் ஆனால் நிஜத்தில்…?

பார்ப்போம்! 2026க்குப் பிறகு வேறு ஒரு பிண்டம் அவர்களுக்குத் தேவைப்படலாம்!

பிண்டங்கள் ஜாக்கிரதை!

ஊரான்

நூறு நாள் வேலை! ஆள் பற்றாக்குறை! அல்லாடும் அரசியல் கட்சிகள்!

‘நூறு நாள் வேலை கிடைக்கவில்லையா,  கவலையை விடுங்கள், நான் தருகிறேன்' என்று நூறு நாள் வேலையை கோவை வடவள்ளியில் இன்று எடப்பாடி அவர்கள் திறந்தவெளி வேனில் நின்று கொண்டே தொடங்கி வைத்திருக்கிறார். 

இந்த நூறு நாள் வேலைத் திட்டத்தை, ஏற்கனவே மதுரை முருகன் மாநாட்டின் மூலமாக பாஜக தொடங்கி வைத்திருக்கிறது. திமுகவும் இந்த நூறு நாள் வேலைத் திட்டத்தில்தான் பயணிக்க வேண்டும். மற்ற கட்சிகளால் இந்த நூறு நாள் வேலைத் திட்டத்தை அமல்படுத்துவது சற்றே சிரமம்தான். 

2026 தமிழ்நாடு சட்டமன்றத் தேர்தல் முடிகிற வரை இந்த நூறு நாள் வேலை தொடரும் என்பதனால் வரும் நாட்களில் இந்த வேலைக்கு ஆள் பற்றாக்குறை ஏற்படும் என அஞ்சப்படுகிறது. அச்சம் இருக்காதா பின்ன? ஒரே நாளில் ஒரே இடத்தில் வேலை செய்வதற்கு இரண்டு மூன்று கட்சிகள் முண்டியடித்தால் வேலைக்கு ஆள் கிடைப்பது குதிரைக் கொம்பாகி விடுமே?

இந்த வேலைத் திட்டத்தில் பங்கேற்பதற்கு வயது ஒரு தடை இல்லை என்றாலும், வேலை நடைபெறும் இடங்களில் அல்லக் 'கைகள்' நீளும் என்பதனால், அது இளம் பெண்களுக்கு  பாதுகாப்பற்றது என உளவுத்துறை  கருதுவதனால், நரைகண்ட ஔவைகளை மட்டுமே இந்த வேலைக்கு அழைத்துச் செல்லுமாறு காவல்துறை தரப்பிலிருந்து நூறு நாள் வேலைத் திட்ட ஏஜெண்டுகளுக்கு  அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளதாம். 

வேலை செய்வதற்காக ஆறு ஏரி குளங்களுக்கோ வாய்க்கா வரப்புகளுக்கோ, மண்வெட்டி கொடுவா அறுவா அன்னக்கூடை என எதுவும் எடுத்துச் செல்ல வேண்டியதில்லை. 

இந்த வேலை பெரும்பாலும் நகரங்களில் விஸ்தீரனமான வீதிகளிலும் மைதானங்களிலும் நடைபெறும் என்பதனால்

கொஞ்சம் மினுமினுப்பாகவே செல்லலாம்.  'வாழ்க' என கோஷமிட்டு கைதட்ட வேண்டும். இதுதான் உங்கள் ஒரே வேலை.

நூறு நாள் வேலை நடைபெறும் இடத்திற்கும் நீங்களாகச் செல்ல வேண்டியதில்லை. அவர்களாக வந்து வாகனங்களில் அழைத்துச் செல்வார்கள். ஆனால் வேலை முடிந்து திரும்பும்போது சில மையங்களில் பிங்க் கலர் பஸ் வருவதற்காகக் காத்திருக்க வேண்டி நேரிடலாம். 

வேலையைத் தொடங்கி வைக்க விரைப்பான காலருடன் மினிஸ்டர் ஒயிட் முதலாளிமார்கள் மேடை ஏறுவார்கள். அவர்கள் மேடை ஏறி, எதற்காக இந்த நூறு நாள் வேலை என்பதைப் பற்றிக் கதைக்கத் தொடங்குவார்கள். அவர்கள் கதைத்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, நீங்கள் நைசாக அந்த வளாகத்தில் இருந்து வெளியேறுவதற்கு வழியைத் தேட வேண்டும். அதற்கு ஏற்ப நீங்கள் எந்த லொகேஷனில் இருக்க வேண்டும் என்பது மிக மிக முக்கியம்.

இரண்டு மணி நேர வேலைக்காக ஒரு சோத்துப் பொட்டலத்துடன் 500 ரூபாய் வரை பேட்டாவும் கிடைக்கும். ஏஜெண்டுகளின் கருணை உள்ளத்தைப் பொறுத்து சோத்துப் பொட்டலம் சில சமயம் கலவை சாதத்தையும் தாண்டி  சிக்கன் பிரியாணியாகக்கூட  இருக்கக்கூடும்.

இன்று அவர்கள் கொடுக்கும் பொட்டலத்தை நீங்கள் மடியில் கட்டினால் அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு அவர்கள் உங்களைப் பொட்டலம் கட்டுவார்கள்!

ஊரான்

08.07.2025

எடப்பாடியின் செவுளில் அறைந்த 'முருகனுக்கு அரோகரா'!

மதுரை முருக பக்த மாநாட்டில் அண்ணாவை இழிவுபடுத்தியக் காணொளி; மேடையில் அமர்ந்து கொண்டு வேடிக்கை பார்த்த அதிமுக தலைவர்கள். அண்ணாவை மட்டுமல்ல  திராவிடத்தையும் சேர்த்தே சங்கிகள் இழிவுபடுத்துவது ஒன்றும் அதிசயமல்ல.

அண்ணா பெயரிலும், திராவிடம் பெயரிலும் கட்சி நடத்தும் அதிமுக-காரனுக்கு இதெல்லாம் உரைக்கவில்லையா என திமுக, கம்யூனிஸ்ட், சிறுத்தைகள் உள்ளிட்ட பலரும் கேள்வி எழுப்புகின்றனர். 

திமுக-விலிருந்து வெளியேறி எம்.ஜி.ஆர் தனிக்கட்சி கண்டதே சங்கிகளின், அதாவது பார்ப்பனர்களின் தூண்டுதலின் பேரில்தான் என்பதை மறந்துவிட்டு, ஏதோ, அண்ணாவையும் திராவிடத்தையும் தாங்கிப் பிடிப்பதற்காகவே அதிமுக இருப்பதாக எண்ணுவோர்களுக்குத்தான்  மேற்கண்டவாறு கேள்விகள் எழும்.

பொதுவாக ஒரு கட்சியிலிருந்து  ஒரு பிரிவினர் வெளியேறும் போது புதிதாக ஒரு பெயரில் செயல்படுவதைவிட, ஏற்கனவே பிரபலமாக உள்ள, தான் செயல்பட்டக் கட்சிப் பெயரோடு ஒரு முன்னொட்டையோ அல்லது பின்னொட்டையோ சேர்த்துக்கொண்டு செயல்படுவதன் மூலம் மக்களிடம் சுலபமாக பரிச்சயமாக முடியும் என்பதற்காகத்தான் 'அண்ணா' என்ற முன்னொட்டைக் கொண்டு அதிமுக என்று தனது கட்சிக்கு நாமகரணம் சுட்டிக் கொண்டார் எம்.ஜி.ஆர்.  மற்றபடி எம்.ஜி.ஆர் தொடங்கியக் கட்சிக்கு

கொள்கை அடிப்படையில் அண்ணாவுக்கும் திராவிடத்திற்கும்  எந்தப் பிணைப்பும் கிடையாது.

எம்.ஜி.ஆருக்கோ அதன் பிறகான ஜெயலலிதாவுக்கோ திராவிடக் கருத்தியலில் எள்ளளவும் உடன்பாடில்லை என்றாலும், உடன்பாடு இருப்பது போலக் காட்டிக் கொண்டால்தான் அரசியல் செய்ய முடியும் என்பதை உணர்ந்து அண்ணாவின் வாரிசுகள் போல நாடகமாடிய ஒரு நாடகக் கம்பெனிதான் அதிமுக. 

ஆனால், இவை எல்லாம் தெரிந்தும், தங்களின் சுய நலனுக்காக 'சமூகநீதி காத்த வீராங்கணை' என ஜெயலலிதாவுக்கு 'ஆசிரியரே' அரிதாரம் பூசியதால் அம்மையாரும், 'அண்ணா நாமம் வாழ்க' என வசனம் பேசி 'அம்மா'வாய் அவதாரம் எடுக்க முடிந்தது. 

தாங்கள் சொல்வதை மட்டும் கேட்டு பிழைப்புக்காக மண்டியிடும் எடுபிடிகளை இருவரும் திட்டமிட்டே வளர்த்தனர். அத்தகைய எடுபிடிகளின் எச்சங்கள்தான் இன்று அதிமுக-வில் எஞ்சி இருப்பவர்கள். அதன் உச்சபச்சம்தான் 'திராவிடம் என்றால் அது புராணம் படித்தவர்களுக்குத்தான் தெரியும்' என்கிற எடப்பாடியின் உளறல். அவர்களிடம் போய் அண்ணாவையும் திராவிடத்தையும் எதிர்பார்ப்பது நரகலில் நல்லரிசி தேடுவதாகும்.

அன்று எம்.ஜி.ஆரும், ஜெயலலிதாவும் பார்ப்பனர்களின் ஆலோசனைப்படி செயல்பட்டார்கள் என்றால், இன்று  சங்கிகளின் கட்டளைகளுக்கு அதிமுக எடுபிடிகள் அடிபணிகிறார்கள்.

எந்தக் கொள்கைப் பின்னணியும் இல்லாத, பிழைப்புவாத அதிமுக என்கிற பார்ப்பன அடிமைக் கூட்டம் முற்றிலுமாக அழிவதே இன்றைய உடனடி தேவை. முருக பக்த மாநாடு இதற்கு வித்திட்டது என்ற மகிழ்ச்சி அடைவோம்.  துரோகிகளைவிட எதிரிகளை எதிர்கொள்வது எளிதுதானே?

ஊரான்

சாகட்டும்! அந்த ஒரு சிலரோடு முடியட்டும் சாராய சாக்காடு!

கள் இறக்குவதன் மூலமாகத்தான் பனை தொழில் பாதுகாக்கப்படுமா? கள் இறக்கினால் தமிழ்நாடு ஓஹோவென்று உயர்ந்து விடுமா? பனையில் இருந்து வேறு மதிப்பு கூட்டப்பட்ட பொருள்கள் சாத்தியமில்லையா? 

பனை வெல்லம், கருப்பட்டி, இதைத்தாண்டி வேறு என்ன வேண்டும்? நொங்கு, பனங்கிழங்குகூட காசுதானே? சும்மாவா கிடைக்கிறது? பனம்பழம் அதன் கூழை ஏன் 'மார்க்கெட்டிங்' செய்யக்கூடாது? 

தென்னை, பயன்பாடு சொல்ல வேண்டியதில்லை. அது தரும் எல்லாமே பயன்தான். பிறகெதற்கு கள்?

கள்ளுண்ட கோமாளி

கள் வேண்டும் என்றால் ஈச்சமரம்கூட வளர்க்கலாமே?  மக்கள் நலன் சார்ந்து சிந்திப்பதே இன்றைய தேவை.

கள்ளை எல்லோரும் குடிப்பதில்லை. குடிகாரர்கள் மட்டுமே பனை-தென்னை மரத்தடிகளில் தவம் கிடப்பார்கள். 

கள் ஒரு உணவு என்று பேசுபவன் மகா மடையன். கள் தேவை என்று கோருவது குடிகாரர்களின் கோரிக்கை.

எந்த ஒரு தொழிலிலும் உற்பத்தி செய்யப்படுகின்ற பொருள் உடல் நலனுக்குக் கேடு விளைவிப்பதாக இருக்கக் கூடாது. 

கள்ளில் ஆல்கஹால் அளவு குறைவு என்று பேசுபவர்களே? டாஸ்மாக் சரக்கில் ஆல்கஹாலின் அளவைக் குறைத்து விட்டால் அது போதைப்பொருள்  இல்லை என்று ஆகிவிடுமா? ஆல்கஹால் அது எந்த அளவில் இருந்தாலும் அதனால் போதை ஏறுகிறது என்றால் அதை ஆதரிப்பது மக்களுக்கு எதிரானதே!  மக்களுக்கு எதிரானதை ஆதரிப்பவர்கள் மக்கள் விரோதிகளே!

கள் இறக்கினால் ஒருசிலருக்குக் கூடுதல் வருவாய் கிடைக்கலாம்.

காசு பணம் கிடைக்கும் என்பதற்காகக் காமக்கிழத்தியாய் ஆக முடியுமா? 

ஒரு சிலருக்காக பலர் ஏன் பாதிக்கப்பட வேண்டும்? பலருக்காக சிலர் விட்டுக் கொடுப்பதுதானே உலக நியதி!

சாராயம், கள்ளு, போதைப் பொருள்களை ஒட்டுமொத்தமாக, உடனடியாக ஒழிக்க முடியாது என்று சொல்வது கோழைத்தனத்தின் அல்லது இயலாமையின் அல்லது கையாலாகாத்தனத்தின் வெளிப்பாடு. 

சாராயத்த உடனடியாக நிறுத்திவிட்டால் அதிலிருந்து மீள முடியாமல் ஒரு சிலர் மாண்டு போகலாம் என்று உரைப்போரும் உண்டு. சாகட்டும்! அந்த ஒரு சிலரோடு முடியட்டும் சாராய சாக்காடு!

ஊரான்

தலைவனுக்காகக் காத்துக் கிடக்கும் தமிழ்நாடு!

“இராணிப்பேட்டை, பெல் வளாகத்தில் நான் வசித்தபோது பொன்னை ஆற்றில் (நீவாநதி) கால் நனைத்திருக்கிறேன், ஆனால் நீந்தியதில்லை. பெருவெள்ளமாய் பீறிட்டுப் பாயும் கவிப்பித்தனின் 'நீவாநதியில்' நீந்துவதற்காகக் காத்திருக்கிறேன்”

என, கவிப்பித்தனின் “பிணங்களின் கதை” சிறுகதைத் தொகுப்பைப் வாசித்த பிறகு கடந்த ஆண்டு அக்டோபரில் அவரின் “நீவாநதி” நாவலை வாசிக்க வேண்டும் என்கிற எனது அவாவை வெளிப்படுத்தி இருந்தேன்.

இந்த மாதத் தொடக்கத்தில், இரா.சுப்பிரமணி அவர்களின் “பெரியாரின் போர்க்களங்களைச்” சுற்றி வந்தபோது, இடையில்   ‘நீவாநதி’யில் இறங்கி நீந்தத் தொடங்கி, அது ஓடிய திசை எங்கும் நானும் ஓடி, நிரம்பி வழிந்த ஏரிகளில் முங்கி எழுந்து, சலசலக்கும் நெல் மணிகளை உரசிக் கொண்டு, பசுமை படர்ந்த வயல் வரப்புகளை விட்டேகி, கொல்லை மேடுகளின் கடலைச் செடிகளின் ஊடே மொச்சை வாசத்தில் மிதந்தவாறு, காடுகளில் ஆடுகளுடன் ஆட்டம் போட்டு, மாலையில் சுண்டி இழுத்தக் கருவாட்டுக் குழம்பில் களி உருண்டைகள் வயிற்றை நிரப்ப, அயர்ந்து உறங்கி காலைக் கடனைக் கழித்து, கால் கழுவ ஆற்றில் கைநீட்டிய போது, கானல் நீரில் விரல்கள் தணக்க, நெஞ்சு கனத்து, மீண்டும் “பெரியாரின் போர்க்களங்களில்” நுழையலானேன்.

பெரியாரின் போர்க்களங்கள் 

ஒத்துழையாமை இயக்கம், கள்ளுக்கடை மறியல், சேரன்மாதேவி குருகுலத்தில் பாகுபாடு,  வைக்கம் போராட்டம்,  இந்தி எதிர்ப்பு, இடஒதுக்கீட்டுக்கான வகுப்புரிமைப் போராட்டம், வடவர் சுரண்டல், இந்தித் திணிப்பு, பிள்ளையார் பொம்மை உடைப்பு,  தேசியக்கொடி எரிப்பு, இராமன் உருவ எரிப்பு, பிராமணாள் பெயர் அழிப்பு,  காந்திப்பட எரிப்பு, இந்திய அரசியல் சட்ட எரிப்பு, இந்திய தேசப்பட எரிப்பு,  எருமைக்கிடா வெட்டுத் தடுப்பு,  கம்பராமாயணம் நூல் எரிப்பு, கோவில் கர்ப்பக்கிரக நுழைவு என எண்ணற்றப்  போர்க்களங்களின் ஊடே பயணித்து வெளியே வந்த பிறகு, நான் பார்த்ததை, உணர்ந்ததை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்.

***

இது ஒரு இரண்டாயிரம் ஆண்டுகால ஆரிய-திராவிட நெடும் போர். 1920-களில் 'அந்நிய வெள்ளையர்களுக்கு' எதிரான ஒத்துழையாமை இயக்கம் எனும் போர்க்களத்தில் நுழைந்த பெரியார், 1970-களில் 'இந்திய வெள்ளையர்களுக்கு' எதிரான கர்ப்பக்கிரக நுழைவு எனும் போர்க்களம் வரை எதிரிகளைக் கதறக் கதறத் துரத்தி இருக்கிறார். 

போர்க்களம் புகுமுன், போரின்  அவசியம் குறித்து ‘குடியரசு’விலும் ‘விடுதலை’யிலும் முன்கூட்டியே அறிவிப்பு செய்து, துண்டறிக்கைகள் மூலம்  போராட்டத்தின் நோக்கத்தை உணர்த்தி, ஊர்ஊராய் கூட்டம் போட்டு அறைகூவல் விடுத்து, போராளிகளின் பட்டியலை முன்கூட்டியே உறுதி செய்து, வழக்காட வழக்கறிஞர்களையும் ஏற்பாடு செய்து, பொது மக்களுக்கோ பொது அமைதிக்கோ இடையூறு நேராமல்,

நூற்றுக் கணக்கில் பல்லாயிரக்கணக்கில் போராளிகளைக் களம் இறக்கி, போர்க்களத்தில் முன்வரிசையில் தானே முன்நின்று, தான் மட்டுமன்றி தனது சகோதரி மற்றும் இணையரையும் இணைத்துக் கொண்டு, தடையை மீறி கைதானால் குற்றத்தை ஒப்புக்கொள்ளாமல் போர் நியாயமானது என நெஞ்சு நிமிர்த்தி, அபராதம் விதித்தாலும் அதைக் கட்ட‌மறுத்து சிறை புகுந்து, கல் உடைத்து, எண்ணற்றோர் உயிர் பலியானபோதும் துவளாமல், தள்ளாத வயதிலும் உடல் உபாதைகளை ஒரு பொருட்டாகக் கருதி ஓய்வெடுக்காமல்,  அடுத்தடுத்து களம் கண்டு எதிரிகளை நிலைகுலைய வைத்தச் சுவடுகளே போர்க்களங்கள் முழுவதும் விரவிக் கிடக்கின்றன. 

மக்களிடையே நிலவும் மதம் சார்ந்த பழக்கவழக்கங்களும் அவற்றைப் பாதுகாக்கும் அரசமைப்புச் சட்டப் பிரிவுகளும், நம்மை அடக்கி ஆள்வதற்கு அரசியல் அதிகாரமும்  எதிரிகளிடம் ஏவுகணைகளாகவும், கேடயங்களாகவும் இருக்கும்வரை, எதிரிகளை முற்றிலுமாக வீழ்த்த முடியாது என்பதை உணர்ந்ததாலோ என்னவோ, ஒன்றியத்தில் இருந்து வெளியேறி நமக்கானதொரு தனி சட்டத்தை உருவாக்கிக் கொண்டு, நம்மை நாமே ஆளுகின்ற அதிகாரம் கொண்ட தன்னாட்சிதான் தீர்வு என்று தனது இறுதி மூச்சுவரை முழங்கியதை உணர முடிகிறது.

இந்தித் திணிப்பு, குலக்கல்விக்கான புதிய கல்விக் கொள்கை, நீட் போர்வையில் உயர்கல்வி மறுப்பு, மும்மொழிக் கொள்கை திணிப்பு-ஏற்க மறுப்பதால் கல்விக்கான நிதி மறுப்பு,  ஆளுநர் மூலம் அதிகார முடக்கம் என எதிரிகளின் எண்ணற்ற ஏவுகணைகள் நம் மீது தொடர்ந்து ஏவப்படும் இன்றைய போர்க்களச் சூழலில் நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம் என்பதே இன்றைய கேள்வியாக எஞ்சி நிற்கிறது. 

வெறும் அறிக்கைகள், கருத்தரங்கம், ஆர்ப்பாட்டம் எனும் அடையாளப் போராட்டங்களால் எதிரிகள்  அஞ்சுவதில்லை. இதன் விளைவு, ஆளுநர் என்ற பெயரில் ஒருவன் நம் மண்ணிலேயே நங்கூரமிட்டுக்கொண்டு, அய்யன் வள்ளுவனுக்கு காவிச் சாயம் பூசியதோடு, அய்யனை சனாதனக் காவலனாக்கி நம்மைப் பார்த்து கெக்களித்துக் கொண்டு திரிகிறான். 

இதுவே, பெரியாரின் காலம் என்றால் இந்த ஆட்டுத்தாடி தனது மாளிகையை விட்டு  ஓட்டம் பிடிக்கும் வரை ஆளுநர் மாளிகை அல்லவோ அன்றாடம் முற்றுகையிடப்பட்டிருக்கும்? 

செய்தித் தொடர்பு, தகவல் தொடர்பு, போக்குவரத்து வசதி, பொருளாதார வசதி இல்லாத ஒரு காலத்தில், கல்வி அறிவு குன்றிய மக்களை இறுதி இலக்கு எட்டும்வரை பல்லாயிரக் கணக்கில் பெரியாரால் திரட்டிப் போராட முடிந்தது. கட்சி மாச்சரிங்களைக் கடந்து பெரியாரின் பின்னால் பலரும் அணிதிரளக் காரணம் அவர் மக்களுக்கான தலைவராய் உண்மையாய் உழைத்தார்; வாழ்ந்தார். இன்றும் வாழ்கிறார்.

ஆனால், இன்று எல்லா வசதி வாய்ப்புகளும் இருந்தும், பத்து பேரைத் திரட்டுவதற்கே திண்டாடுகின்றன இயக்கங்கள். காரணம், பெரியாரைப் போன்று நம்பிக்கையான தலைவன் ஒருவனும் எந்த ஒரு கட்சியிலும், எந்த ஒரு இயக்கத்திலும் உருவாகவில்லை என்பதைத்தான் பெரியாரின் போர்க்களங்கள் புரிய வைக்கிறது.

பெரியாரைப் போன்று ஒரு மக்கள் தலைவன் உருவாகாதவரை எதிரிகளை ஒருபோதும் வீழ்த்த முடியாது. தலைவனுக்காக தமிழ்நாடு காத்துக் கிடக்கிறது!

ஊரான்

பெரியாரின் போர்க்களங்கள்

ஆசிரியர்: இரா.சுப்பிரமணி வெளியீடு: கருஞ்சட்டைப் பதிப்பகம்

விலை ரூ.500/-

தொடர்புக்கு: 044-24726408, 81229 46408.

web: www.karunchattaibooks.com

இணை ஏற்பு: நாற்பதாம் ஆண்டு!

மே மாதம் 27 அன்று அகவை 67 முடிந்து 68 இல் அடி எடுத்து வைத்து, நண்பர்களின் வாழ்த்து மழையில் நனைந்த போது, ஜூன் 1 (1986) எனது இல்வாழ்க்கை இணை ஏற்பு நாள் என்பதை நான்கு நாட்களுக்கு முன்பே, கல்லூரியில் எனது வலக்கரமாய் விளங்கிய இனிய நண்பன் ராஜன் சேக்ரி நினைவுபடுத்தினான். 

எமது இணை ஏற்பு விழா குறித்து "இராகு காலத்தில் இணை ஏற்பு!" என்ற தலைப்பில் ஏற்கனவே எதிர்த்து நில் வலைப்பூவில் எழுதிய பதிவு ஒன்றை கல்லூரிக் கால நண்பர்கள் குழுவில் பகிர்ந்திருந்தேன். 

"ஜுன் முதல் நாள்தான் என் பிறந்தநாள் மச்சி..

திருமணத்திற்கு நானும் வந்திருந்தேன்.. பசுமையான நினைவுகளாக இன்றும் உளப்பதிவில் உள்ளது"

என்று நினைவு கூர்ந்ததோடு,

"இராகு காலத்தில் என்பதை விட இரகு (பிறந்த) காலம் அன்று திருமணம் நடந்தது என்பதுதான் கூடுதல் சிறப்பு"

என்று நண்பன் இரகுநாதன் பதில் எழுதினான்.

அதற்கு நான்,

"இரகு இருக்கும் இடத்தில் இராகுவுக்கு என்ன வேலை?"

என்று பதில் எழுதினேன். 

உண்மைதானே? உற்ற நண்பர்களும், தோழர்களும், உறவுகளும் நம்மை அரவணைத்துக் காக்கும் போது 'இராகு'வெல்லாம் எம்மாத்திரம்?

காசு பணம் பொருளைவிட நேசக்கரம் நீட்டும் நட்புதானே நமது நினைவுகளை பசுமையாக்குகின்றன. உறவுகள்கூட சில பல காரணங்களுக்காக இடையில் அறுபடலாம், ஆனால் நட்பு, பூத்த நாள் முதல் உதிரும் இறுதி நாள் வரை வாடாமல் மிளிர்வதால்தானே வண்டுகள் வட்டமடிக்கின்றன.

சாதி மதம் பழக்க வழக்கம் வேறு வேறாயினும் ஒருசிலருக்கிடையில் நட்பு பூக்கிறதே எப்படி? பொய், பித்தலாட்டம் ஏமாற்று வஞ்சகக் கேடுகளை விட்டொழித்து, உண்மை நேர்மை நியாயத்தைக் கைக்கொள்ளும் இடமே மாசற்ற நட்பு மிளிரும் இடம். 

ஒத்த உணர்ச்சிதான் நட்புக்கு அடிப்படை என்பதால், 

சிலசமயம் பொய், பித்தலாட்டம் ஏமாற்று வஞ்சகம் என ஏதாவதொன்று ஒரு நண்பனை ஒட்டிக் கொண்டால் மறுகணமே அவனுடனான நட்பை வெட்டி விடுகிறோம். 

அதனால்தான், "ஒத்த உணர்ச்சி இருக்கும்வரை உறவையும் தோழமையையும் நட்பையும் ஒருவராலும் உடைக்க முடியாது" 

என்று 13.04.2025 அன்று நடைபெற்ற எனது மகனின் இணைஏற்பு விழா குறித்து எழுதியபோது குறிப்பிட்டிருந்தேன்.

எமது இணை ஏற்பு விழா குறித்து "எதிர்த்து நில்" வலைப்பூவில் எழுதிய பதிவு கீழே இணைப்பில்.

https://ethirthunil.blogspot.com/2020/12/5_31.html?m=0

நன்றி

பொன்.சேகர்

இணை ஏற்பு

பார்ப்பனர்களின் முகத்தில் கரியைப் பூசும் பிரம்மா !

அக்டோபர் 7, 2019 அன்று எழுதிய கட்டுரை. மீள் பதிவு.

****

அண்ணா பல்கலைக் கழக இளநிலை மற்றும் முதுநிலை பொறியியல் படிப்புகளில் பகவத் கீதையைப் பாடத்திட்டத்தில் சேர்த்துள்ளது குறித்து தொலைக்காட்சிகளில் அனல் பறக்கும் விவாதங்கள் அரங்கேறின. காந்தியைக் கொலை செய்ய கோட்சேவைத் தூண்டிய ஒரு கொலை நூலை மாணவர்கள் படிப்பதா என பதறுகிறார்கள் பகுத்தறிவாளர்கள். அதுவும் அண்ணா பெயரில் உள்ள ஒரு பல்கலைக் கழகத்திலா என ஆதங்கப்படுகிறார்கள். நால் வருண சாதி அமைப்பை நியாயப்படுத்தும் பகவத் கீதையை பாடத்திட்டத்தில் சேர்ப்பது பார்ப்பன மேலாண்மையை நிலை நாட்டுவதும் மறைமுகமாக சமஸ்கிருதத்தைப் புகுத்துவதும்தான் மோடி அரசின் நோக்கம் என்பதே பகவத் கீதையை எதிர்ப்போரின் கருத்தாக இருக்கிறது.

மோடி எதைச் செய்தாலும் எதிர்ப்பதே பெரியாரிஸ்டுகளின் வேலையாப் போச்சு என்கிறது பார்ப்பன தரப்பு. மானுடவியல், தனிமனித ஆளுமை, நிர்வாக மேலாண்மை குறித்துத் தெரிந்து கொள்ள ஏராளமான செய்திகள் கீதையில் கொட்டிக் கிடக்கிறது; மேலும் இந்து மதத்துக்கும் பகவத் கீதைக்கும் தொடர்பே கிடையாது; நால்வருண அமைப்பு என்பது செய்கிற தொழிலை அடிப்படையாகக் கொண்டது; வருண அமைப்புக்கும் சாதிக்கும் எந்தத் தொடர்பும் கிடையாது என அடித்துச் சொல்கிறார்கள். கீதை அனைவருக்குமான ஒரு பண்பாட்டு நூல். பிளாட்டோவையும் அரிஸ்டாட்டிலையும் படிக்கும் போது பகவத் கீதையை ஏன் படிக்கக் கூடாது என கேள்வி எழுப்புகிறது வலதுசாரி பார்ப்பனத் தரப்பு.

இதில் எந்தத் தரப்பு சொல்வது சரி. சாதாரண மக்களுக்கு பொறியியல் பாடத்திட்டம் குறித்த விவரம் தெரியாது.  ‘எது நடந்ததோ அது நன்றாகவே நடந்தது’ என்பதைத்தவிர பகவத் கீதை பற்றி வேறு எதுவும் தெரியாது. “எதப் படிச்சா என்ன? வேலை கெடச்சா சரி!” என்பதைத் தாண்டி பொறியியல் மாணவர்களும் சிந்திப்பதாகத் தெரியவில்லை. மோடிகளும் எடப்பாடிகளும் நீடிக்கும் வரை யார் எதைப் படிச்சாலும் எந்த வேலைக்கும் உத்தரவாதம் இல்லை என்பது மட்டும்தான் தற்போதைக்கு எல்லோருக்கும் தெரிந்த செய்தி. இதுல மேலாண்மைக் கோட்பாடாம்! ஆளுமைத் திறனாம்! சோத்துக்கே வழியில்லையாம். ஆனால் சோக்குக்கு மட்டும் கொறச்சல் இல்ல!’

சரி! விசயத்துக்கு வருவோம்! பகுத்தறிவு தரப்பு குறித்து நாம் அதிகம் கவலைப்படத் தேவையில்லை. பார்ப்பனர்களின் கருத்தை பரிசீலித்தாலே எது சரி என்பதை முடிவு செய்ய முடியும் எனக் கருதுகிறேன்.

பகவத் கீதைக்கும் இந்து மதத்துக்கும் தொடர்பே கிடையாது?

“ருக்ஸாம யஜூரேவ ச!” (கீதை: 9-17). இருக்கு, சாம, யஜூர் என்ற மூன்று வேதங்களும் நானேதான் என்கிறான் கிருஷ்ணன். “இருக்கு, எஜூர், சாம என்னும் பெயரையுடைய அநாதியான வேதத்தை அக்கினி, வாயு, சூரியன் இவர்கள் மூவரிடத்தினின்றும் (பிரம்மா) வெளிப்படுத்தினார்” (மனு:1-23) என்கிறான் மனு.

வேதங்கள், மனு தரும சாஸ்திரம், பகவத் கீதை இவை எல்லாம் இந்து மதத்தைப் பற்றிப் பேசாமல் கன்பூசியசிசமா பேசுகிறது? கீதைக்கும் இந்து மதத்திற்கும் உள்ள தொடர்பு குறித்த சான்றுகள் ஏராளமாகக் கொட்டிக் கிடக்கும் போது பகவத் கீதை ஒரு இந்து மத நூலே அல்ல என்று ஒருவன் பேசுகிறான் என்றால் அவனை சந்தேகப்பட வேண்டுமா? வேண்டாமா?

மனுதரும சாஸ்திரமும் கீதையும்!

“சாதுர்வர்ண்யம் மயா ஸ்ருஷ்டம்” (கீதை: 4-13). “பார்ப்பனர், சத்திரியர். வைசியர், சூத்திரன் ஆகிய நான்கு வருணங்களையும்”, “கு ணகர்மவி பாக” (கீதை:4-13).  “அவர்களுக்கான குணங்களையும் கர்மங்களையும் நானே படைத்தேன்” என்கிறான் கிருஷ்ணன். இதையேதான் “உலக விருத்தியின் பொருட்டு தன்னுடைய முகம், புஜம், துடை, கால் இவைகளினின்றும் பிராமணன், சத்திரியன், வைசியன், சூத்திரன் இவர்களைக் கிரமமாக உண்டு பண்ணினார்” (மனு:1-31) என்கிறது மனுதரும சாஸ்திரம்.

“வேதங்களையும், சாஸ்திரங்களையும் கற்றல் – கற்பித்தல் இவை பார்ப்பனர்களுக்கு இயல்பாகவே உண்டான கர்மங்கள்” (கீதை:18-42), “கொடையும் ஆளும் தன்மையும் சத்திரியர்களுக்கு இயல்பான கர்மங்கள் ஆகும்” (கீதை:18-43), “உழவு செய்தலும், பொருட்களை வாங்கி விற்பதும் வைசியர்களுக்கு இயல்பாக உண்டான கர்மங்கள்” (கீதை:18-44), “மக்கள் அனைவருக்கும் சேவை புரிவது நான்காம் வர்ணத்தவர்களுக்கு இயல்பாக உண்டான கர்மம்” (கீதை:18-45) என கீதை சொல்கிறது.

இதையேதான் மனுதரும சாஸ்திரமும் சொல்கிறது. “இவர்களுக்கான கர்மங்களைத் தனித்தனியாகப் பகுத்தார்” (மனு: 1-87), “பார்ப்பானுக்கு வேதம் ஓதுவித்தல், யாகம் செய்தல்” (மனு:1-88), “சத்திரியனுக்கு மக்களைக் காத்தல், தானம் கொடுத்தல்” (மனு:1-89), “வைசியனுக்கு பயிரிடுதல், வாணிபம் செய்தல்” (1-90), “சூத்திரனுக்கு இந்த மூன்று வருணத்தாருக்கும் பொறாமை இன்றி பணி செய்வதை தருமமாக ஏற்படுத்தினார்” (மனு:1-91).

கீதையும் மனுதரும சாஸ்திரமும் வேறு வேறு அல்ல என்பதற்கு இதைவிட வேறு என்ன சான்று வேண்டும்? மனுதர்மத்தை சுலபமாக புரிய வைக்க, பதிய வைக்க எழுதப்பட்ட ஒரு கோனார் உரைதான் கீதை.

தொழிலை மாற்றிக் கொண்டால் வருண சாதி மாறிவிடுமா?

இதில் தொழிலை மாற்றிக் கொண்டால் அதாவது பார்ப்பனன் பிறருக்கு சேவை செய்தால் அவன் சூத்திரனாகவும், சூத்திரன் வேதம் ஓதி யாகம் வளர்த்தால் அவன் பார்ப்பானாகவும் ஆக முடியும் என்று மூச்சு முட்ட பேசுகின்றனர் பார்ப்பனர்கள்.

இசைக் கருவிகளை வாசிப்பது பார்ப்பானின் தொழில் கிடையாது.  வீணை, புல்லாங்குழல், வயலின், பக்க வாத்தியங்களான மிருதங்கம், கஞ்சிரா  வாசிக்கிற பார்ப்பனர்கள் எல்லாம் இசைவேளாளர்களாக சாதி மாறிவிட்டார்களா? அப்படி மாற்றிக் கொண்ட ஒரு பார்ப்பானையாவது காட்ட முடியுமா?

இவர்கள் சொல்வது போல அப்படி எல்லாம் மாற்றிக் கொள்ள முடியாது. “பிறருடைய தர்மத்தைக் காட்டிலும் தன்னுடைய தர்மம் உயர்ந்தது” (கீதை:18-47), “தனக்குரிய இயல்பான கடமையை விட்டுவிடலாகாது” (கீதை:18-48), உன்னுடைய தொழில்தான் உயர்ந்தது, அதை விட்டுவிடாதே என வலியுறுத்துகிறான் கிருஷ்ணன்.

ஒரு வேளை ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக உனது தொழிலை நீ மாற்றிக் கொண்டால் உனது வருணம் மாறிவிடுமா? உனது தொழிலை நீ மாற்றிக் கொள்ள உனக்கு அதிகாரம் கிடையாது என்பதுதான் இந்து மத சாஸ்திரம். “பார்ப்பனன் தொழிலைச் செய்தாலும் சூத்திரன் பார்ப்பன சாதியாகமாட்டான். ஏனென்றால் அவனுக்கு பார்ப்பனச் சாதித் தொழிலில் அதிகாரமில்லையல்லவா. சூத்திரன் தொழிலைச் செய்தாலும் பார்ப்பனன் சூத்திரசாதியாகமாட்டான். ஏனென்றால் அவன் ஈனத் தொழிலைச் செய்தாலும் அவன் சாதி உயர்ந்ததல்லவா. இப்படியே இந்த விசயங்களை பிரம்மாவும் நிச்சயம் செய்திருக்கிறார். (மனு:10-73).

நீ உனது தொழிலை மாற்றிக் கொண்டாலும் உனது வருணம் – சாதி மாறாது என ஷேசாத்திரிகள், கோலாகலன்கள், இராமசுப்புக்களின் முகத்தில் கரியைப் பூசுகிறார் பிரம்மா.

ஊரான்

கண்களைக் கசிய வைக்கும் "நீவாநதி"!

“அன்பளிப்புகள் தவிர்க்கப்பட வேண்டும்!’ என்று அன்பான வேண்டுகோள் விடுத்தும், எமது இல்ல மணவிழாவில் முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட நூல்களை தோழர்கள் பரிசளித்திருந்தனர். திருப்பி செலுத்தப்பட வேண்டிய “மொய்” கணக்கில் நூல்கள் சேராது என்பதனால் இந்த அன்பளிப்புகளால் எனக்கு வருத்தம் ஏதும் இல்லை; மாறாக மகிழ்ச்சிதான்.

திருமணம் ஒருவரின் வாழ்க்கையில் முக்கியமான திருப்புமுனை என்றால் நூல்களும்கூட பலருக்கு வாழ்க்கையில் திருப்பங்களை ஏற்படுத்த வல்லவைதானே?

இருபத்தோறு பகுதிகளைக் கொண்ட “பெரியாரின் போர்க்களங்கள்” என்ற நூலின் ஏழு பகுதிகளை வாசித்து முடித்த போது, எதற்காக ஒருவர் ஒரு நூலை எழுத வேண்டும், எதற்காக மற்றொருவர் அதை வாசிக்க வேண்டும், பெரியாரின் போர்க்களங்களைத் தெரிந்து கொண்டு நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம் போன்ற கேள்விகள் என்னுள்ளே எழத் தொடங்கிய போது, 11.05.2025 அன்று கவிப்பித்தன் அவர்களின் “நீவாநதி” உள்ளிட்ட அவரது படைப்புகள் மீதான உரையாடல் நிகழ்வு ஒன்று வேலூரில்

நடப்பதாக முகநூல் செய்தி ஒன்றைப் பார்த்தேன். 

***

ஏற்கனவே, அவரது "பிணங்களின் கதை" சிறு கதைகள் குறித்த ஒரு பகுப்பாய்வுக் கட்டுரையை வெளியிட்டிருந்தேன். அதைப் படித்த ‘பெல்’ நண்பர் சங்கரநாராயணன் அவர்கள், நீவாநதி நாவல் பற்றி குறிப்பிட்டதோடு, தன்னிடம் உள்ள அந்த நாவலை எனக்குத் தருவதாகக் கூறி இருந்தார். மணவிழா அன்பளிப்புத் தொகுப்பில் அந்த நாவல் அவர் மூலம் எனக்குக் கிடைக்கப் பெற்றதால், “பெரியாரின் போர்க்களங்கள்” வாசிப்பதை நிறுத்திவிட்டு நீவாநதியை ஒரு வாரத்திற்கு முன்பு வாசிக்கத் தொடங்கினேன். 11.05.2025 க்குள் நாவல் குறித்த எனது கருத்தை பதிவு செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக, மற்ற சில வேலைகளின் ஊடே இந்த நாவலை இன்று முழுமையாகப் படித்து முடித்தேன்.

நாவலின் சாரம்

ஆந்திராவில் பெருமழை பெய்யும் காலங்களில், பொன்னை ஆற்றில் பெருக்கெடுக்கும் வெள்ளத்தை வாய்க்கால் வழியாகத் திருப்பி ஏரிகளை நிரப்பினால், நஞ்சை நிலங்களில் இரண்டு போகம் நெல் விளையும்; புஞ்சை நிலங்களில் வேர்க்கடலை, மொச்சை, காராமணி, துவரை என மானாவாரி பயிர்களுக்குப் பிறகு, கிணற்று நீரில்  கம்பு, சோளம், கேழ்வரகு என தானியங்கள் விளைந்து குவியும்.

களி, கூழ், சோறு என மீன் குழம்பும், கருவாட்டுக் குழம்பும் கமகமக்க வசூர் மக்களின் வயித்துப் பாட்டுக்குக் குறைவில்லை. 

கங்கையம்மன் திருவிழா, வள்ளிமலைத் தேர், பொங்கல், கார்த்திகை தீபம், தெருக்கூத்து என விழாக்களுக்கும்,  பண்டிகைகளுக்கும், கறி சோற்றுக்கும் பஞ்சமில்லை.

கடன ஒடன படாம, நகை நட்டு போட்டு விழி பிதுங்காம பெண்டு பிள்ளைகளைக் கரை சேர்க்க முடிந்தது.  ஆனால் படிப்பு மட்டும் பலருக்கும் எட்டிக்காயாய் கசந்து நின்றது. 

ஊர் நாட்டாமை சின்னசாமி ரெட்டியார் (வன்னிர்களுக்கான பட்டப் பெயர்) தனது மகனைப் படிக்க வைக்கப் படாத பாடுபட்டும், படிப்பு மட்டும் அவனுக்கு ஏறவில்லை.

ஆண்டுகள் உருண்டோடின. தவறாமல் பெய்யும், பருவ மழையும் மெல்ல மெல்ல குறையத் தொடங்கி, ஆற்றில் நீர்வரத்தும் அருகிப் போனதால், கால்ஏரி அரைஏரி நிரம்புவதே பெரும்பாடாய் மாறிப்போனது. ஒரு போக சாகுபடியே கேள்விக்குள்ளானது.  

நிலத்தடி நீர் சுண்டிக் போனதால் புஞ்சை நிலங்களும் பொட்டல் காடாய் மாறிப் போயின.

1980 வாக்கில் ‘பெல்’ (BHEL) நிறுவனத்திற்கும், அதன் துணை நிறுவனங்களுக்கும் லாலாப்பேட்டை

சுற்றுவட்டாரக் கிராமங்களில் வேளாண் நிலங்களை 

அடிமாட்டு விலைக்கு அரசாங்கம் பிடுங்கிக் கொண்ட அச்சம் வசூர் மக்களைத் தொற்றிக் கொள்ள,  பிறகு இவர்கள் ஊரிலும் புஞ்சை நிலங்களை அரசாங்கம் எடுத்துக் கொள்ள மானாவாரியும் கனவாய்ப் போனது.

இனியும் விவசாயத்தை நம்பினால் கால் வயித்துக் கஞ்சிக்கே திண்டாட்டம் என்பதால் சிலர் ஆடு மேய்க்கவும், சிலர் பெங்களூரு, இராணிப்பேட்டை சிப்காட் தொழிற்பேட்டையில் எடுபிடி வேலைகளில் தங்களை பிணைத்துக் கொண்டனர்.

ஊர் நாட்டாமை சின்னசாமி தனது ஒரே மகனை பெங்களூருவுக்குப் பிழைக்க அனுப்ப, அது சரிபட்டு வராததால் உள்ளூரிலேயே ஆடு மேய்க்கச் சொல்ல, அப்போது வண்ணாரப் பெண்ணோடு அவன் காதல் வயப்பட, 'ஒரு வண்ணாரப் பொண்ணு வன்னியன் வீட்டுக்கு மருமகளா வருவதா?' என ஆத்திரங் கொண்டு, அதை உடைக்க ஆடுகளை விற்று அவனை ‘பெல் ஆன்சிலரி’க்கு வேலைக்கு அனுப்ப, அங்கே அவன் ஒரு விபத்தில் சிக்கி மாண்டு போகிறான். 

ஒரே மகனையும் பறிகொடுத்து விட்டு, ஒரு கட்டத்தில் வயித்துப் பாட்டுக்கே வழியற்றுப் போன நாட்டாமை, அவமானங்களையும் சுமந்து கொண்டு

ஒரு தோல் கம்பெனியில் எடுபிடி வேலை செய்ய, 

இராணிப்பேட்டையில் செயல்படும் இரசாயனத் தொழிற்சாலைகள் மற்றும் தோல் தொழிற்சாலைகளில் இருந்து வெளியேறும் கழிவு நீரால் சுற்றுவட்டார ஏரிகள் தத்தளிக்க, நிலத்தடி நீரும் நஞ்சாகியதைக் கண்டு நொந்து போகிறார்.

மேலும் சில ஆண்டுகள் உருண்டோடின. நிலத்தை இழந்தவர்கள் நிவாரணத்திற்காக வழக்கு, வாய்தா என நீதிமன்றப் படிகளில் ஏறி ஏறி இறங்கிய போதும் நிவாரணத் தொகையும் வந்தபாடில்லை.

அவ்வப்பொழுது பெய்யும் மழையால் ஏரிகளில் ஓரளவு தண்ணீர் நிறைந்தாலும் பொன்னை ஆறு மட்டும் வறண்டே கிடந்தது. 

ஆந்திர மாநிலம் கலவகுண்டாவில் ஆற்றை மறித்து கட்டிய அணை மொத்த நீரையும் இழுத்துக் கொண்டதால், இனி ஆற்றில் எஞ்சி இருப்பது கானல் நீரே என்பதைக் கண்ட பிறகு, முன்பு ஆற்று நீரைத் திருப்ப மணல் அள்ளும் ‘மணல் செரா’ இனி எதற்கு என அதை விற்று வாங்கிய வெங்காயத்தைக் கூழுக்குக் கடித்த போது, காரத்தால் நாட்டாமையின் கண்கள் கலங்கியதைப் போல, நீவாநதியும் நம் கண்களைக் கசிய வைக்கிறது.

நாவலோடு எல்லோராலும் ஒன்ற முடியுமா?

கல்வியை பெரிதாகக் கருதாமல் வேளாண்மையை மட்டுமே நம்பி வாழும் வடார்க்காடு மாவட்ட கிராமப்புற மக்களின் வட்டார மொழியில் நாவல் எழுதப்பட்டுள்ளதால், 

இந்த மக்களின் வாழ்வியலோடு பின்னிப் பிணைந்த,

அக்கடா, மணல் செரா, ரொப்பி, இஸ்துகினு, குள்ளாக் கண்டை, குரவை, உலுவை, மீங்கிரிங்க, கீறத, கொய்ந்திங்க, வைக்கப் போர், புட்டுக்கூடை, தளுவு பொங்கல், கொண்டுகான், கலக்கா, பொய்து, காவலிக் கிழங்கு, பாலைப் பூண்டு, மடவல்ச்சி, கீச்சாங் குருவி, தாக்குப் பள்ளம், பீவேலி, கெய்வாம, காரை முட்செடி, கவலை, மரக்கால், தோணி, சால், இருசு, வடம், கண்ணி, ஒட்டந்தட்டு, கருகம்புல், சாணிப்புல், துரத்தி, கதண்டு, ஆரா, ஓராவதி, அட்டங்கால், தூரி வலை, சிங்க வலை, மானாவாரி, புணை, மொசுலு, மஞ்சுப் புல், சீக்கம் முட்செடி, பீகுருவி, மொய்லியாருங்க, கடேரி, பாட்டை, பாரி, ஏர் ஓட்ட, பரம்படிக்க, அண்டை வெட்ட, சால், பனை புடுக்கு, மொகுமாவு, கோணயா, ஒயவு, கவுண்கோலு, நுணா, கோங்கீர, புழுதிக்கால், கொர்ராடு, சாவியாகத்தான், தும்பைச் செடி, பேபர்சி, காஞ்சிகினு கீது, ஈச்ச ஓலை, சரடு, ருப்பினர், அண்டை வெட்டுதல், பாத்தி, கசிறு, தொண்டாம் புற்கள், அம்பாரம், பனஞ்செடி, மாவளி போன்ற சொற்களின் புரிதலோடு 1980 களின் கிராமப்புற வாழ்வியலைக் கண்டவர்கள் நாவலோடு ஒட்ட முடியும். 

"""

எனது இளமைக்கால வாழ்க்கையை அச்சு அசலாக அப்படியே இந்நாவலின் கிராமப்புற வாழ்வு பிரதிபலிப்பதாலும்,  பிற்காலத்தில் பெல் ஆலையில் பணியாற்றியதாலும் மற்றும் அதன் துணை நிறுவனங்களோடு தொடர்பு கொண்டதாலும், பெல் நிறுவனத்திற்கு நிலம் கொடுத்த பல்வேறு தொழிலாளர்களோடு பழகியதாலும், மாசடைந்த நகரங்களில் உலகில் பத்து இடங்களுக்குள் இராணிப்பேட்டை இருப்பதை  முன்னாள் சட்டமன்ற உறுப்பினர் வாலாஜா ஜெ.அசேன் அவர்கள் உதவியுடன் பல்வேறு தரவுகள் மூலம் ஏற்கனவே தெரிந்து வைத்திருப்பதாலும் இந்த நாவலோடு என்னால் ஒன்றிச் செல்ல முடிகிறது.

***

பொதுவாக ஒரு நாவல் என்றால் உண்மையும், கற்பனைப் புனைவும் இரண்டறக் கலந்திருக்கும். புனைவுகளே எடுப்பாகத் தெரியும். ஆனால் நீவாநதி நிஜத்தை மட்டுமே பேசுகிறது. 

நிஜத்தைப் பேச வேண்டுமானால் நிஜத்தோடு வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். நாவலாசிரியர் கவிப்பித்தன் அச்சு அசலாக நிஜத்தோடு வாழ்ந்திருக்கிறார். நாவலின் ஒவ்வொரு வரியிலும் அதைக் காண முடிகிறது. 

கதைக்களம் பயணிக்கும் காலகட்டத்தில் அரசியல் பொருளாதாரப் பண்பாட்டுத் தலங்களில் ஏற்படும் நகர்வுகள் எப்படி மக்களின் வாழ்வில் பாதிப்பை ஏற்படுத்துகிறது என்பதையும், பழைய பண்பாட்டுக் கூறுகளில் சாதி-ஏற்றத்தாழ்வு, மூடநம்பிக்கை உள்ளிட்ட சில தவறானப் போக்குகளை நாசுக்காகச் சுட்டிக்காட்டும் பொழுது அது வாசகர்களுடைய சிந்தனையை மேம்படுத்த உதவும்.

நாட்டாமை சின்னசாமியின் மகன் மாண்டு போவதைவிட, வண்ணார-வன்னியர் காதலை வெற்றி பெற வைத்திருந்தால் நீவாநதி இன்னும் நெஞ்சுக்குள் ஆழமாய் பாய்ந்திருக்கும்.

மக்களின் வாழ்வியலை இந்நாவல் நம் கண் முன்னே கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறது. இதை மீண்டும் அதே மக்களிடம் சொல்லும் போதுதான் நாவலின் வெற்றி அடங்கி இருக்கிறது. கூத்து வடிவில் புராணக் கதைகள் கிராமங்களில் சொல்லப்படுவது போல, நீவாநதி போன்ற நாவல்கள் கதைகளாக எளிய மக்களிடம் நேரடியாக சொல்லப்பட வேண்டும். வேலூரில் நடத்த வேண்டிய கலந்துரையாடலை வசூரில் நடத்த வேண்டும். 

ஊரான்

தொடர்புடைய பதிவுகள்

இலக்கியத்திற்கு வடார்க்காடு தூரமா? - இறுதிப் பகுதி

இலக்கியத்திற்கு வடார்க்காடு தூரமா? - தொடர் 3

இலக்கியத்திற்கு வடார்க்காடு தூரமா? - தொடர் 2

இலக்கியத்திற்கு வடார்க்காடு தூரமா? - தொடர் 1

கழிசடைகளின் கூடாரமாக "புரட்சிகர மக்கள் அதிகாரம்"!

 "புரட்சிகர மக்கள் அதிகாரம்" என்ற கோஷ்டியைச் சேர்ந்த புவன் என்கிற ஒரு நபர், பாடகர் கோவனுக்கு எதிராக முகநூலில் ஒரு காணொளி வெளியிட்டிருந்தார். 

புவன் காணொளி

Sekar P: "நீங்கள் பேசியதை நீங்களே ஒரு முறை கேட்டுப் பாருங்களேன். ஏதாவது புரிகிறதா என்று பார்ப்போம். எல்லாம், காணொளிகளுக்கு வந்தக் கேடு."

என அதற்கு ஒரு மறுமொழியை நான் வெளியிட்டிருந்தேன்.

அதற்கு, அதே "புரட்சிகர மக்கள் அதிகாரம்" கோஷ்டியைச் சேர்ந்த பென்னாகரம் "தோழர் கோபிநாத்" என்ற நபருக்கும் எனக்கும் இடையில் நடந்த உரையாடலை அப்படியே தருகிறேன்.

"கோபிநாத்": நீங்க இப்படி பேசுறதெல்லாம் கேக்குறது எங்களுக்கு சாபக்கேடு.

Sekar P:  வாண்டுகளின் வசவுகளைக் கேட்பதும் ஒரு சாபக்கேடுதான்.

"கோபிநாத்": உங்களைப் போன்ற துரோகிகளின் தூற்றலை கேட்பதும் சாபக்கேடுதான்.

Sekar P:  நான் உமக்கு என்ன துரோகம் பண்ணினேன் தம்பி? வசவு பாடி வம்படிப்பதுதான் உங்கள் வேலையோ? மீசைக்கார தாத்தா நல்லா வளத்திருக்காரு. வேறென்ன செய்ய? பெல் சிட்டி ஊழலை வளர்த்தவரின் வாரிசுகள் இப்படித்தானே பேசுவீங்க. நல்லா வருவீங்க தம்பி. வாழ்த்துகள். பணம் கொடுத்து ஏமாந்த பெல் ஊழியர்கள், அகவை 65 ஐத் தாண்டியும் மீசைக்கார ஆசானைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள், நியாயம் கேட்க?

"கோபிநாத்": நீ எனக்கு துரோகம் செயல சேகரு, கட்சியை காட்டி கொடுத்து திமுகவுக்கு அடகு வைத்து, மருதையனின் ரசிகர் குஞ்சியா ? வளம் வந்து புரட்சிகர கட்சியை துரோகம் பாதைக்கு எடுத்துட்டு போன திருடர்களுக்கு, துணை போன நீ துரோகி இல்லையா.

பெரிய தியாகி நீ, பெல் சிட்டி ஊழல் என்றால், அங்கு தங்கி கூத்தடித்த மருதையனும், காளியப்பனும் தியாகியா? சேகர். நீ துரோகிகளின் வாரிசு. அமைப்பு சொத்தை விற்று பங்கு போட்டுக் கொண்ட துரோகிகளின் கூட்டத்தில் உலாவும் பெருச்சாளி நீ. அமைப்பை உடைக்க பெல் சிட்டி ஊழல் என்கிற பதத்தை பயன்படுத்திய அயோக்கியர்கள். ஊழல் இருப்பின் ஏன் மருதையன்  ஓடி ஒளிந்து கொண்டான். எங்கு போனான், ஏன் எந்த கூட்டத்திற்கு வரவில்லை. ஏன் தலை மறைவு, ஏன் வெளிப்படையாக பேசவில்லை, ஏன் அணிகளிடம் வைத்து போராட வில்லை, இப்படி எத்தனையோ கேள்விகள் இருக்கிறது. ஏனென்றால் கட்சி உடைக்க துரோகி மருதையனுக்கு கிடைத்த ஆயுதம் பெல்சிட்டி ஊழல், சரி உங்களுக்கு இதற்கெல்லாம் கேள்வி கேட்க நேரமில்லை, பாவம் திமுகவிற்கு போய் சொம்புபடியுங்கள். உனக்கு எப்படி புரியும். நாங்க பேசறது .

நீங்க போயி திமுக கூட சேர்ந்து புரட்சி பண்ணுங்கள்.

***

இதைத் தொடர்ந்து நான் எழுதிய மறு மொழிகளை வெளியிடாமல் முடக்கிவிட்டது அந்த கோஷ்டி.

***

தொடர்ந்து எனக்கு எதிராக வசவுச் சொற்களை வாரி இறைத்தது.

"கோபிநாத்": டேய் பொறுக்கி, திமுக கிட்ட காசு வாங்கி வேலை செய்ற அயோக்கிய பயலே, உனக்கு கட்சியை பத்தியோ அல்லது நக்சல்பாரி அரசியல் பற்றியோ ஒரு மயிரும் தெரியாதுடா. கட்சியை திமுககிட்ட அடகு வச்சி பிழைப்பு நடத்துற அயோக்கிய பயலுகளுக்கு குண்டி கழுவி விடற நாயி நீ. எவண்டா உன்கிட்ட வரணும். நான் வரண்டா , உன் தலைவனை வர சொல்லுடா பேசுறதுக்கு. எனக்கு புத்தி சொல்ல உனக்கு என்னடா தகுதி இருக்கு அயோக்கிய பயலே.

***

கோபிநாத் என்ற இந்த நபருக்கு ஒரு 35 வயது இருக்கும். எனக்கோ வரும் 27 இல் 67 வயது முடிகிறது.

நான் மகஇக தொடங்கிய 1980 களின் தொடக்கத்திலிருந்து சுமார் இருபது ஆண்டு காலம் மகஇக மாநில செயற்குழுவிலும், தற்போது "மக்கள் உரிமைப் பாதுகாப்பு மையத்தின்" மாநில நிர்வாகக் குழுவிலும் செயல்பட்டு வருகிறேன். எனது புரட்சிகர வாழ்க்கை அனுபவங்களை "இழி குணம்" என்ற தொடரில் விரிவாக இதே தளத்தில் எழுதி உள்ளேன்.

சுமார் பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மக்கள் அதிகாரம் அமைப்பிற்குள் வந்த புதிய தலைமுறையைச் சேர்ந்த கோபிநாத் போன்ற இத்தகைய நபர்கள் பொது வாழ்க்கையில் ஈடுபடுவதற்கு லாயக்கற்றவர்கள் என்பதை இந்த உரையாடலே உணர்த்தி விடுகிறது.

'பெல் சிட்டி' ஊழலுக்கு உடனிருந்த இந்தக் கும்பலின் தலைவர் இருவர் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்த போது, மக்கள் அதிகாரம் அமைப்பிலிருந்து சில நபர்களுடன் வெளியேறி, சில காலம் 'மக்கள் அதிகாரம்' பெயரிலேயே செயல்பட்டு, தற்போது "புரட்சிகர‌ மக்கள் அதிகாரம்" என்ற பெயரில் செயல்படுகின்றனர். இது ஒரு ரவுடிக் கும்பல் என்பதை பழைய தோழர் ஒருவர் மிகச்சரியாகவே கணித்திருக்கிறார்.

எனவே, கோபிநாத் போன்ற நபர்களையும், இத்தகைய நபர்களை முன்னணியாளர்களாகக் கொண்ட "புரட்சிகர மக்கள் அதிகாரம்" என்ற குப்பலையும் அடையாளம் கண்டு புறந்தள்ளுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

தமிழ்மணி

மகஇக முன்னாள் மாநில செயற்குழு உறுப்பினர்

06.05.2025